Ik ben Zuster Sara Huillcahua Palomino. Ik heb 10 broers en zussen, en  we zijn geboren in Ccoya, een klein dorpje gelegen in de hoogten van Abancay (Apurímac). In die tijd woonden er slechts 6 gezinnen in het dorp, in stenen krotten; er waren geen banen en we spraken alleen Quechua. Elke dag moesten we 2 uur lopen naar school, en als we terugkwamen, moesten we naar de hoger gelegen heuvels om de dieren te halen, alweer een wandeling van een 2-tal uur.

Ik herinner me dat mijn moeder zei: “Ik ga de rozenkrans bidden en naar de H. Mis gaan”. Ik wilde altijd mee om te weten wat de rozenkrans wel was (ik stelde me voor dat het ziets als “vele rozen” betekende) en omdat ik alleen Quechua sprak, dacht ik dat het woord “Mis” gewoon naar “tafel” verwees; omwille van de afstand nam mijn moeder me naar deze bijeenkomsten niet mee. Ik heb in mijn hart altijd het verlangen gehad om God te leren kennen.

Na het beëindigen van de lagere school moest ik naar de stad gaan wonen. De dag dat ik mijn dorp verliet had ik het gevoel dat ik er nooit meer zou terugkomen, ik wist niet wat er van mij zou geworden, maar God was steeds bij mij, ook al besefte ik dat niet. 

Toen ik in de stad aankwam moest ik werken om in mijn levensonderhoud te voorzien, dus werkte ik overdag en studeerde ik ‘s avonds, drie jaar lang. Het was moeilijk, want als 12 jarige was ik de jongste van de klas terwijl de meesten volwassenen waren. 

Tijdens het tweede jaar dat ik in deze situatie leefde, leerde ik door mijn oudere broer de meisjesrefter kennen die gerund word door de Missionaire echtparen Dienaars der Armen. Ik ben een jaar naar de refter geweest en in de loop van dat jaar hoorde ik spreken over de ”Missiezusters Dienaressen der Armen”. Op de binnenplaats zag ik zieke kinderen die door enkele jonge vrouwen werden verzorgd, en ik vroeg me af hoe ik ook als deze vrouwen gelukkig kon zijn bij het verzorgen van deze kinderen en vurig te kunnen bidden in de Kapel; maar ik durfde het niemand te vragen, want ik was erg verlegen. De gelegenheid deed zich voor toen ik uitgenodigd werd op een retraite. Ik voelde me geroepen om tot de gemeenschap toe te treden, en na verloop van tijd aanvaardde Moeder Overste mij als aspirant, op 6 januari 2002.