Nazywam się Pierre André, mam 33 lata i jestem Francuzem. Pierwszy raz usłyszałem o Ruchu „Misjonarzy Sług Ubogich” w 2013 roku od mojej mamy, która uczestniczyła w konferencji prowadzonej przez jednego z kapłanów Misjonarzy Sług Ubogich, ojca Waltera Corsiniego, w miasteczku na południu Francji, niedaleko mojego domu. Kończyłem wówczas moje studia z ekonomii i zarządzania i zapragnąłem udać się po studiach na rok w podróż poza Francję, aby przeżyć doświadczenie pomagania ubogim i przemyśleć moją przyszłość. Podczas ostatnich dwóch lat studiów (2012-2013) zdałem sobie bowiem sprawę, że praca księgowego, którą jednocześnie wykonywałem, choć pod wieloma względami podobała mi się, jednak nie była tym, co chciałbym robić przez całe życie. Rozmyślałem dużo o nowoczesnym społeczeństwie zachodnim, o naszym systemie gospodarczym i zobaczyłem, że coraz bardziej pragnę lepszego świata, w którym wiara i miłość do Boga i bliźniego mocniej by przeżywano. Zadawałem sobie także pytania o moje powołanie. W Paryżu, gdzie studiowałem, uczestniczyłem w różnych posługach na rzecz ubogich: zimą, na przykład, spędzałem z nimi noce w parafii albo szedłem szukać ich na ulicach, by zanieść im coś ciepłego do picia i porozmawiać z nimi. Te doświadczenia naznaczyły mnie, wewnętrznie mnie dotknęły i zrodziły we mnie pragnienie, by uczynić dla ubogich coś więcej. W związku z tym po zakończeniu studiów postanowiłem spędzić „rok humanitarny” i zdecydowałem się udać do Misjonarzy Sług Ubogich, jeśliby mnie przyjęli. Uderzyła mnie ich duchowość, całkowite oddanie ubogim jako osób konsekrowanych, a także ich ufność w Bożą opatrzność.

Przełożeni Ruchu zaakceptowali mój wniosek. Po spędzeniu jakiegoś czasu w domu formacyjnym w Ajofrin, aby poduczyć się trochę hiszpańskiego, udałem się do Peru, by przez rok pomagać w misji. Powierzono mi opiekę nad grupą siedmiorga dzieci w wieku od pięciu do ośmiu lat: miałem towarzyszyć im w czasie nauki, pracy, zabawy i modlitwy. Kiedy  byli w szkole, zajmowałem się także zakrystią. Miałem również możność udawania się regularnie co tydzień, dokładnie w środę, na misje, aby prowadzić spotkania katechetyczne dla najuboższych dzieci z jednej wioski w górach, położonej około 4000 metrów nad poziomem morza. To pozwoliło mi zorientować się w ubóstwie (materialnym i duchowym) istniejącym w Kordylierze andyjskiej i zdać sobie sprawę, jak wiele trzeba jeszcze zrobić, by pomóc ludności Andów wyjść z jej nędzy i przyprowadzić ją do Boga.

W ten sposób powoli moje rozeznawanie powołania nabierało jasności zarówno w czasie tamtego rocznego doświadczenia, jak i później w czasie całego mojego życia misyjnego. Jednak dużo wyraźniej usłyszałem wezwanie Boże osiem miesięcy po moim przybyciu do Peru, kiedy odbywałem rekolekcje w klasztorze „Matki Bożej od Milczenia”, gdzie mieszkają nasi mnisi Kontemplacyjni Misjonarzy Słudzy Ubogich. Tam wielokrotnie na modlitwie usłyszałem, że Pan chce mnie wśród Misjonarzy Sług Ubogich i że będę mógł z nimi zdziałać bardzo wiele dobrego. Poczułem w sposób szczególny powołanie do życia kontemplacyjnego w łonie Zgromadzenia.