Nazywam się siotra Sara Huillcahua Palomino. Mam 10 braci, pochodzimy z Ccoya, małej wioski w górach Abancay w regionie Apurimac. W mojej wiosce mieszkało tylko sześć rodzin w domach z kamienia, bez ulic, porozumiewaliśmy się w języku quechua. Codziennie musieliśmy iść dwie godziny do szkoły, a po powrocie szliśmy w wysokie góry paść zwierzęta w odległości dwóch godzin drogi od domu.

Pamiętam, że moja mama mówiła: „Idę na różaniec i na Mszę”, a ja chciałam iść z nią, żeby zobaczyć, co to był ten różaniec (wyobrażałam sobie „mnóstwo róż”), a ponieważ mówiłam tylko w quechua, myślałam, że słowo „Misa” (po hiszpańsku „Msza”) znaczyło „Mesa” (po hiszpańsku „stół”); ale moja mama mnie nie zabierała, bo trzeba było bardzo daleko iść. Ja miałam pragnienie poznania Boga.

Po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechałam do miasta. Wyruszając z wioski czułam, że już do niej nie wrócę, nie wiedziałam, co mnie czeka. Bóg był ze mną, choć nie całkiem byłam tego świadoma.

W mieście musiałam zarabiać na życie; przez trzy lata w dzień pracowałam, a po nocach się uczyłam. Mając 12 lat byłam najmłodsza w klasie, pozostali byli dorośli.

W drugiej klasie, dzięki mojemu bratu, poznałam Stołówkę dla dziewcząt prowadzoną przez małżeństwa misyjne Misjonarzy Sług Ubogich. Chodziłam do niej przez rok i tam usłyszałam o  życiu Sióstr Misjonarek Sług Ubogich. Na dziedzińcu sióstr widywałam chore dzieci, którymi niektóre dziewczyny się zajmowały i zaciekawiło mnie to, chciałam wiedzieć, jak wziąć w tym udział, bo widziałam, że są szczęśliwe w kościele z dziećmi; ale nie miałam odwagi spytać, byłam bardzo nieśmiała. Jednak okazja się nadarzyła, kiedy zaproszono mnie na rekolekcje, w czasie których usłyszałam wezwanie, by wstąpić do wspólnoty. Po jakimś czasie Matka Przełożona przyjęła moje podanie i wstąpiłam jako aspirantka, było to 6 stycznia 2002 roku.